โอ้ยยยยย คนบาป ครั้งแรกอะไรๆ ก็ติดขัดไปเสียหมด!
ต่อจากโพสแรก "เควี้ย!!! วันแรกก็โดนลองของซะแล้ว" ด้วยโพสที่สองเกี่ยวกับประสบการณ์ "ครั้งแรกในชีวิต" อันถัดมา คือการเกือบตกเครื่องตอนไปเปลี่ยนเครื่อง ที่ Heathrow Airport (London) ไม่ผ่าน ตม. และกระเป๋าที่โหลดไว้ดันมาไม่ทันคนที่บินไป Aeroporto de Lisboa (Lisbon, Portugal) แน่นอนเสื้อผ้า กกน. ของใช้จำเป็นไม่มี...ไม่มีเลยเจ้าค่ะ คุณแม่โปรดจงรับรู้!
.
โพสนี้ตั้งใจอยากแชร์ประสบการณ์การเอาตัวรอดจากปัญหาที่เกิดขึ้น หวังว่าจะเป็นประโชยน์แก่เพื่อนๆ ลูกเรื่อที่กำลังจะขึ้นเรือครั้งแรก และเพื่อนที่ติดตามเพจไว้นำไปปรับใช้ในการเดินทางของตัวเองในครั้งต่อไป มาอ่านกันขรรมๆ กันเด้อสูเขา
.
แต่ก่อนจะไปอ่าน เชิญชมคลิปสรุปสั้นๆ อันนี้ก่อนครับ...กด HD ให้จบๆ ไป!
ปล.คลิปนี้ได้ถูกบันทึกไว้ตั้งแต่ ต.ค. 2556 พึ่งมีอารมณ์เอามาเผยแพร่ ๕๕๕ คุณภาพของวีดีโอ/เสียง/ภาพ/มุมกล้อง ก็อาจจะดูโบราณเหมือนหน้าเจ้าของบล็อก ก็โปรดจงให้อภัย (ต้องเพิ่มซับให้ เพราะว่าผมพูดเบามาก ไม่ได้โปรเจ็คเสียงเลย อาจเค้า ถ้าไม่อายป่านนี้คงได้เป็นเน็ตไอเด้าแล้วครับ) ส่วนเทคนิคการนำเสนอก็คงไม่ต้องพูดถึง เพราะไม่ได้เริ่ดเรอเพอร์เฟ็ต แต่ก็ตั้งใจนะครับ ห่างหายจากการตัดต่อไปเป็น 10 ปี วันนี้ได้กลับมาทำอีกทีก็เหนือยครับ ไม่หลับไม่นอน แต่ก็สนุก และมีความสุขดีครับ และขอบคุณน้องติ๊สำหรับโลโก้ปลาโลมาสุดแสนจะน่ารัก ๕๕๕+
.
"เกือบตกเครื่อง"
.
ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่าการเดินทางไปทำงานบนเรือนี้ถือเป็นครั้งแรกในการขึ้นเครื่องบินเดินทางไปต่างประเทศ และไปคนเดียว (ไม่มีเพื่อนลูกเรือเดินทางไปด้วย-ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยบินไปต่างประเทศ) ซึ่งมั่นใจมากด้วยว่าการเดินทางครั้งแรกของเรามันต้องไร้ปัญหาแน่ๆ แต่ถึงแม้ว่ามันจะมี ก็คงไม่เลวร้ายอะไรเท่าไร...หรอกมั้ง
.
ผมเดินทางไปกับสายการบิน British Airways สายการบินที่ใหญ่ที่สุดของสหราชอาณาจักร เที่ยวบินที่ BA010 หลายคนคงคุ้นเคยเที่ยวบินนี้ดี กรุงเทพฯ-ลอนดอน ซึ่งได้รับความสะดวกสบายอย่างดีจาก Ground Staffs และโดยเฉพาะ Flight Attendants ที่ให้บริการเต็มที่ตลอดการเดินทาง 12 ชั่วโมง ทำให้ผมประทับใจไม่แพ้การบินไทยสายการบินแห่งชาติของเรา ขอโค้กได้โค้ก ขอไวน์ได้ไวน์ สุขใจจริงเอย ทั้งนี้โชคดีจริงที่วันเดินทางไม่ค่อยมีผู้โดยสาร ฉะนั้น...เรื่องที่ขอที่นั่งติดหน้าต่างกับ Ground Staff ไว้ เลยได้แถมเป็นที่นั่งสุด Exclusive...ไม่ใช่ได้อัพเกรดที่นั่งนะ แต่เป็นที่นั่งฟ้างฟ๋าง นั่งคนเดียวสามเบาะ สบาย แต่โคตะระจะโดดเดี่ยว และหนุ่มขี้เหงาอย่างเราก็จะเหงานิดนึง! (สายการบินใหญ่โต เก่าแก่ ตัวเครื่องและบรรยากาศในเครื่องก็จะ...อื้ม ตามนั้นแหล่ะครับ!) ฉะนั้น เพื่อเป็นการักษาสิทธิ์ของเรา เพื่อนๆ ที่จะเดินทางไฟล์ทยาวๆ ก็อย่าเคอะเขินที่จะขอเจ้าหน้าที่ว่าเรามีความต้องการอะไรอย่างไร เช่น อยากนั่งริมหน้าต่าง หรือริมทางเดิน อยากนั่งปีกซ้าย ขวา หรือแถวกลาง เป็นต้น อาจจะเริ่มจากการถามว่าไฟล์ทนี้มีผู้โดยสารเยอะไหม? ขอนั่งตรงนี้ได้ไหม? และอย่างลืมทำตัวไสยไสย ยิ้มเยอะๆ ทำตัวน่ารักๆ เวลาถามด้วยล่ะ (แต่อย่าไปเยอะกับเค้านะ ระวังเขาจะส้มต๋า แล้วแกล้งเราเอา! 555+)
.
หลังนั่งมาราธอนยาวนานกว่า 12 ชั่วโมงเสร็จสิ้น ต้องไปต่อเครื่องเพื่อบินไปสนามบินลิสบอน โปรตุเกส เที่ยวบินที่ BA500 อีกประมาณ 2 ชั่วโมง ซึ่งมีเวลาเปลี่ยนเครื่องราวๆ 30 นาที เนื่องจากเครื่องลงดีเลย์ (จากเดิมมีเวลาเป็นชั่วโมง) แต่ผมก็ยังเอิงเอยอยู่นะ 555+ ก็ระหว่างเอิงเอยเดินตามป้าย Connecting flight สีชมพูไป ก็ถ่ายคลิปเก็บเพื่อเอาไว้รีวิวด้วย (ตอนนั้นที่บอร์ดมันขึ้นคำว่า Boarding ตัวหนังสือสีเขียว) เราก็ยังต่อนยอนตามสไตล์หนุ่มเหนือ เพราะคิดว่า Gate มันคงไม่ไกลหรอกมั้ง จะมีไกลกว่าที่ดอนเมืองกับสุวรรณภูมิอีกเหรอ!!! เออ...ไกล รู้ตัวอีกทีคือที่ป้ายขึ้นว่า Flight closing และประกาศเรียกแล้วจ้าาาาา วิ่งซิจ๊ะตอนนี้ ไส่เกียร์หมาเลยจ้าาาาาา เหนื่อยฉิ_หาย เกือบตกเครื่อง!!! พอถึงหน้าเกตเค้าตะโกนเรียกเลยบอกให้เร็วๆ รถจะออกแล้ว และย้ำว่า "เราคือคนสุดท้าย" มันตะเตือนใจเจงๆๆๆๆๆๆ...ขอบคุณที่รอนะจ๊ะพี่จย๋าาาาาาาาาาาา
.
ในคลิปจะเห็นว่าผมเดินตามป้าย Connecting Flight สีชมพูไปเรื่อยๆ ไกลยิ่งนัก แอบรู้สึกวุ่นวายเบาๆ ถ้าใครไม่เปิดอ่านคู่มือบนเครื่องบินก่อน งงต๋ายแน่นอน ฉะนั้นสิ่งสำคัญเลยคือ "ต้องศึกษาคู่มือการต่อเครื่อง" บนเครื่องบินก่อนจะลงมาต่อเครื่องด้วย ซึ่งเค้าทำเป็นวีดีโอคลิปสวยงาม และระบุขั้นตอนโดยละเอียดไว้ในคลิปแล้ว แต่มันไม่ใช่เวลาจริง! ฉะนั้นคุณต้องวิ่ง เอ้ย! คุณต้องเผื่อเวลาด้วย โดยเฉพาะสนามบินที่คุณไม่คุ้นเคย จะมาตะต่อนยอนเหมือนตอนที่เราคุ้นเคยที่ดอนเมือง/สุวรรณภูมิไม่ได้นะจ๊ะ เพราะอย่างน้อยถ้าคุณต้องวิ่ง(ยังวิ่งอยู่) คุณจะได้วิ่งอย่างมีจุดหมาย ไม่ต้องแวะตามบ่อยๆ ให้เสียจังหวะวิ่งนะครับพี่น้อง แต่ถ้าเลือกได้จริงๆ ขอแนะนำว่าอย่าเลือกไฟล์ทที่มีเวลา Connecting Flight เพียงแค่ 1 ชั่วโมง เพราะโอกาสตกเครื่องคุณมีสูงมาก (แต่ก็นะ เรามันก็ลูกเรือ ไม่ได้เลือกไฟล์ทเอง เค้าจัดไฟล์ทไหนให้ ก็ต้องเอาแหล่ะครับ ><*)
.
"ติด ตม."
. และแล้วเราก็ถึงลิสบอนโดยสวัสดิภาพ ใจหนึ่งก็ดีใจ และปลื้มปิติยินดีที่ความฝันของเรามันใกล้แค่เอื้อม แต่อีกใจนึงก็...ไอ้บูดสี (เพื่อนเรียก)...ขนาดมึงเกือบจะตกเครื่อง แล้วกระเป๋ามึงจะทันเหรอวะ???...กังวลว่ะบอกเลย...พักไว้ก่อนมีเรื่องอื่นที่ตื่นเต้นกว่า!
.
ดั่งสวรรค์แกล้งคนย่างวัยเบญจเพศ ดลบันดาลให้เราติด ตม. (เรามั่นใจมากว่าผ่านชัวร์ ด้วยความที่เป็นคนหน้าตาดี บวกกับเอกสารที่ทีมพี่ต่าย บาเฮีย เตรียมให้เราเสร็จสรรพ) แต่พอ จนท.เห็น Passport + เอกสารใบส่งตัว (OK to Board) แต่ก็ยังสงสัยในตัวเรา เหมือนเราจะเข้าเมืองอย่างผิดกฏหมาย เพราะเราไม่มีแชงเก้นวีซ่า 555 นังเลยโทรหา จนท. คนอื่น แล้วส่งเราเข้าไปรอที่ห้อง...ไรวะเนี่ยตรูวววว
.
ดีมากแล้วที่ไม่โดนส่งกลับประเทศ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันค่อนข้างแย่ สับสนไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะว่าติดต่อใครไม่ได้ ไม่มีฟรีอินเตอร์เน็ตให้ใช้โทรกลับหาใคร ในใจก็อยากจะร้องไห้ แต่ไม่ได้ซิมาไกลขนาดนี้ ก็ต้องสู้สิวะ! และสุดท้ายคนบาปก็พลอยคลายกังวลไปได้เพราะว่ามีอีกคนหนึ่งที่มีชะตากรรมเดียวกับเรา เขาคือ Chief Officer ชาวฟิลิปินส์ (บนเรือนี่ถือว่านางใหญ่โตมาก) แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้บอกหรอกนะว่าเขาตำแหน่งอะไร มาเซอร์ไพรส์อีกทีตอนบนเรือ ที่ทุกคนตะเบะนัง...รู้สึกเหมือนโดนตีแสกหน้าเลือดอาบหมอไม่รับเย็บ เพราะว่าเราได้แสดงความรู้สึก รำพึงรำพันเกี่ยวกับการมาครั้งแรกแล้วเจอปัญหาสาพัดกับนางได้ดี บ่นไปถึงระบบการจัดการเอกสาร / ตั๋วเครื่องบินให้นางฟังยับ! แต่มุมนึงก็คิดว่าดีแล้วที่เขาได้ฟัง เพราะคิดว่าอนาคตต่อไป ถ้าเขารับฟังจากพนักงานระดับล่างอย่างเราแล้วนำไปพัฒนากระบวนการ มันคือสิ่งมหัศจรรย์ที่พนักงานระดับล่างอยากจะเห็นตลอดการทำงาน และเขานี่แหล่ะคือคนที่บอกให้เรา Calm down and everything will be fine เพราะเค้าจะคุยกับเจ้าหน้าที่ให้ และติดต่อกับ Agent ในพื้นที่ๆ จะมารับเราไปขึ้นเรือ...ซึ่งมันก็สำเร็จไปได้ด้วยดี แต่ต้องรอเป็นชั่วโมง เวิ่นเว้อจนอัดคลิปได้...
.
เอ้อ! แล้วกระเป๋าตูละ นั่งอยู่ในนี้นานขนาดนี้ กระเป๋าตูจะหายไหม? (ในคลิปไม่ได้พูดถึง)
.
"กระเป๋าไม่มา"
. ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก ><* ทำไมสวรรค์ใจร้ายกับเราอย่างเน้!!!!!! กระเป๋าแม้งไม่มาจาก Heathrow เว้ยยยยยยยยย จนท.ช่วยกันหานานแล้วนานเล่า จนมั่นใจว่าไม่เจอชัวร์ นางเลยไปเช็คกับระบบ และกลับมาพร้อมเอกสารระบุว่า กระเป๋าตรูอยู่ที่ลอนดอนนนนนนนนนนนนนนน เชร้ดดดดดดดดดด น้ำตาจะไหล ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ล้มทั้งยืน T T . นั่นนะสูเขา หยะหยังบ่าได๊ละ สถานการณ์มันบีบบังคับให้เราต้องรับชะตากรรมนี้ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงเรือจะออกแล้ว เราต้องไปขึ้นเรือ ส่วนกระเป๋านั้น จะไปเจอเราอีก 3 วันที่ Belfast, Ireland 3 วัน 3 วัน 3 วัน 3 วัน!!!!!!!
อะไรมันจะนานขนาดนั้นนนนนน นั่นก็เพราะว่าเรือจะนำผู้โดยสารกลับท่าเทียบเรือ (Berth port) ที่ Belfast ซึ่งเรือก็จะลอยลำบนผืนมหาสมุทร 2 คืนเต็มๆ...โอ๊ดโซ๊ะ แล้วจะอยู่ได้ยังไงวะ อุปกรณ์อาบน้ำ เครื่องแต่งกายต่างๆ อยู่ในกระเป๋าเดินทางหมดเลย ที่สำคัญ..."กางเกงใน" จะไม่พอเปลี่ยนเอานะ! เพราะเตรียมชุดลองจอน กับชุดสำรองติดตัวมาด้วยชุดเดียว T T . ฝากตรงนี้ไว้นิดนึงครับว่า การเตรียมความพร้อมกรณีฉุกเฉินแบบนี้ก็สำคัญจำเป็นเหมือนกัน อาจจะเตรียมอุปกรณ์ยังชีพ เช่น แปรงฟัน ยาสีฟัน ครีม และเสื้อผ้าพร้อม กกน. 1 - 2 ชุด ใส่ติดกระเป๋าใบเล็กหิ้วขึ้นเครื่องไปด้วยก็น่าจะดี! เมื่อกระเป๋าที่โหลดไว้มาไม่ทันจะได้ดำรงค์ชีวิตต่อไปได้อย่างสบายใจ
"กางเกงใน(เกือบ)ไม่มีใส่"
.
ร้องไหหหหหหหหหหหหหหห้สิครับ อย่างเซ็ง ใครจะไปรู้ว่าจะมีปัญหาเรื่องกระเป๋าที่ต้องรอยาวนานขนาดนี้ ที่ว่าเตรียมมาดีแล้ว ยังต้องพ่ายให้กับสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง แต่ก็เอาวะ สุดท้ายเล่าให้พี่ๆ คนไทยฟังว่าเกิดปัญหานี้ขึ้น ซึ่งก็เคอะเขินอยู่ว่าจะพูดดีไหมว่า กกน.เราไม่พอ มีขายไหม หรือทำอย่างไรดี แต่ด้วยความที่เราเป็นคนดี สวรรค์จึงโปรดพี่คนไทยให้มาช่วยชีวิตเราด้วยการบริจาคกางเกงในใส่แล้ว เอ้ย! ยังไม่ใส่ใหม่ๆ แกะกล่องให้เรา 3 ตัว จึงรอดตัวไปได้จนกระทั่งวันที่กระเป๋าเราจะมา เย้! ต้องขอบคุณพี่จริงๆ ครับ (ตอนนี้พี่เขาไปอยู่บนสวรรค์แล้วเรียบร้อย...ขอบคุณจากใจครับ)
.
ปล.จริงๆ บนเรือมีห้องซักอบรีดของลูกเรืออยู่นะ น้ำยงน้ำยาก็ไม่ต้องซื้อ จะซักทุกวันก็ไม่มีใครว่า ฉะนั้นไม่ต้องเป็นกังวล มี 2 ชุดก็ยังรอด! แต่อาจไม่รอดถ้าทุกคนคิดแบบนี้ ก็จะต่อคิวกันยาวปายยยยยยยยยยยยยยยย
.
หวังว่าเรื่องเล่าประสบการณ์การเกือบตกเครื่อง ติด ตม. กระเป๋ามาไม่ทัน และกางเกงใน(เกือบ)ไม่มีใส่! จะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านอยู่บ้างนะครับ ตั้งใจอยากให้ผู้อ่านได้เตรียมความพร้อมก่อนการเดินทาง และทุกวันนี้คิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นทีไร ก็ยังยิ้มได้ทุกครั้ง (แม้บางอันยิ้มไม่ออกก็เถอะ) #เดินทางมักนำเรื่องราวมาให้จดจำเสมอ
.
ฝากทิ้งท้ายนิดนึงครับว่า สถานการณ์ไม่คาดคิดสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ฉะนั้นตั้งตนไม่ประมาท และมีสติพร้อมรับมืออยู่เสมอ ผมเชื่อว่ามันอาจมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นตามมาก็ได้เช่นเดียวกันครับ ฉบับหน้ามาพบกับสิ่งมหัศจรรย์ครั้งแรกของผมกันครับ (จะพยายามเขียนให้จบภายในปีนี้แหล่ะ 555+)
.
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบนะครับ ถ้ามีคำผิดก็แจ้งมาด้วยครับ ๕๕๕+
ขออภัยที่ใช้คำไม่สุภาพ พิมพ์แล้วฟิลลิ่งมันได้
ด้วยรักและปลาทู
BOODCH